W laboratoriach Instytutu Fizyki UJ – czyli jak w domu

Bladym świtem 14 listopada, my niestrudzeni podróżnicy od Salezjanek – w sumie trzydziestu licealistów i ósmoklasistów, spotkaliśmy się w tramwaju linii 52 by, po objechaniu prawie wszystkich zakamarków „Krakowa w remoncie” i zjedzeniu wszystkich kanapek przygotowanych na cały aktywny dzień, dotrzeć na Ruczaj – do dobrze nam znanych laboratoriów I Pracowni Fizycznej Instytutu Fizyki Uniwersytetu Jagiellońskiego.

Tym razem wyznaczaliśmy ciepło topnienia lodu przy pomocy kalorymetru oraz korzystając z oscyloskopów przeprowadzaliśmy pomiary szybkości rozchodzenia się fali ultradźwiękowej w cieczy metodą krzywych Lissajous.

Niby wszyscy robili to samo, ale w różnych pokojach i pod opieką różnych pracowników naukowych, więc i nasze przeżycia były odmienne.

Niektórzy z nas przebrnęli przez kolokwium wstępne już po dziesięciu minutach, a inni byli odpytywani nawet trzy razy dłużej. (Notabene wcale biedaczków nie żałujemy – trzeba było wykazać się sprytem i przed wejściem do pokoju sprawdzić czy w środku czeka wyrozumiała pani doktor, czy srogi prof. dr. hab.). Jednych zestawy doświadczalne kochały i dawały się ustawić w mgnieniu oka, a na innych oscyloskopy patrzyły wilczym wzrokiem i jakieś moce piekielne plątały im kabelki. Byli i tacy, którzy prawie gotowali się w środku, a zwykły lód za żadne skarby topić się nie chciał – ot szara rzeczywistość fizyka doświadczalnika.

Czy dobrze się bawiliśmy?  Niech za odpowiedź posłuży Wam riposta kolegi Damiana na podobne pytanie skierowane do nas przez doktora G: „Chciałbym rzec, że było zajefajnie, ale mi nie wypada, więc powiem tylko, że czułem się jak w domu„.